Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν ή τι περίμενα από αυτό το ταξίδι.
Με το βιβλίο της Φωτεινής στο χέρι και 16 παιδιά τριγύρω, παιδιά τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια. Με τις ανασφάλειές τους, τα γέλια τους , τα μαθήματα, τα άγχη τους…
Ανεβασμένοι όλοι μαζί σ’ ένα μικρό καράβι μ’ ένα πανάκι στο κατάρτι του, ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρουμε για πού. Από διαφορετικά μέρη, από άλλα σχολεία, από άλλα λιμάνια, όλοι πάνω σ’ αυτήν τη μικρή βάρκα.
Ενώσαμε τις φωνές μας σ’ ένα τραγούδι αγάπης, συντροφικότητας κι ελπίδας, όπως μας δίδαξε το παραμύθι. Και είπαμε, και τραγουδήσαμε, και χορέψαμε, και γελάσαμε, και κλάψαμε. Και κάναμε τα «μαύρα λιθάρια» ν’ ανθίσουν.
Περάσαμε απέναντι, μεταμορφωθήκαμε μαζί με την ηρωίδα σε αγαθά ελάφια, κι όταν επιστρέψαμε δεν ήμασταν ίδιοι.
Γίναμε άνθρωποι αλλιώτικοι.
Κι αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει στην παράσταση.
Μαζί με τα παιδιά του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου και τα παιδιά του 3ου Γυμνασίου θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε τ’ αστέρια για να ταξιδέψουμε περισσότερο.
