Τα παιδιά καλούν τους ποιητές να μιλήσουν και πάλι για όλους.
Ανοίγουν κλείνουν τα βιβλία
ψάχνουν στίχους
σκοντάφτουν σταματούν
αντιγράφουντα ποιήματα στον δικό τους τοίχο.
Τα ποιήματα-γραμμένα στα σχολικά τους τετράδια
είναι συνθήματα
είναι πουλιά
είναι ο.τι θέλουν να πουν
και δεν το μπορούν
είναι το όσο μπορούν
μέσα σε έναν κόσμο
που επιμένει-εθελουσίως αυτή τη φορά-να φλέγεται
Άλλο όπλο δεν έχουν.
Δεν έχουμε.
Έχουν όμως τα χέρια τους και την καρδιά τους.
Τα χέρια τους μπερδεύονται ενώνονται
δεν ξεχωρίζουν πια.
Όλα μαζί παλεύουν να ελευθερώσουν τα ποιήματα
-αυτα τα πουλιά
– Η γιορτή θα συνεχιστεί όλη την εβδομάδα.
Η ισημερία είναι μόνο η αρχή
Συμμετέχουν όλοι οι μαθητές των τριών τάξεων
Συνεχίζεται….
Τα ποιήματα στο σχολείο μας συνεχίζουν να γίνονται πουλιά.
Φεύγουν απ’ τα χέρια, χρωματίζουν τα στόματα, πετούν πάνω από τα θρανία, γίνονται ήχοι σε παιδικές φωνές, κολλούν στους τοίχους κ γεμίζουν όλο το σχολείο με φως…